Χαρούμενα κι ελπιδοφόρα τα Φώτα κλείνουν το Δωδεκαήμερο που ξεκίνησε την παραμονή των Χριστουγέννων. <<Καθαρίζουν τα νερά και ηρεμεί η θάλασσα>> πιστεύει ο λαός μας.
Σύμφωνα με παραδόσεις, τη μέρα αυτή φεύγουν οι Καλικάντζαροι, τα φοβερά δαιμόνια όντα, που από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι τα Φώτα βρίσκονται πάνω στη γη, επειδή <<τα νερά είναι αβάφτιστα>> όπως και ο Χριστός. Ξεχύνονται λοιπόν στους δρόμους και τα σπίτια, κάνοντας αταξίες και ζαβολιές. Τον υπόλοιπο χρόνο βρίσκονται κάτω από τη γη και προσπαθούν με τσεκούρια και πριόνια να κόψουν το δέντρο που βαστάει τη γη.
Ο μεγαλύτερος εχθρός τους είναι ο Αγιασμός. Έτσι, την ημέρα των Φώτων που ο παπάς αγιάζει τα νερά, φεύγουν τρομαγμένα, με την ουρά στα σκέλια, φωνάζοντας:
<<Φεύγετε να φεύγουμε κι έφτασ' ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του>>
Όταν φτάνουν κάτω στη γη, βλέπουν με έκπληξη πως το δέντρο πάλι φούντωσε κι .... άντε πάλι απ' την αρχή, μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα!!!
Οι Βιβλιοφάγοι σήμερα σας προτείνουν ένα αγαπημένο βιβλίο μικρών και μεγάλων, το οποίο συνοδεύεται και με CD.
«Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη,
δωσ' της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, πάει πολύς καιρός...
Μου το 'πανε κι εμένα, σαν ήμουνα μικρός...
Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν μια πολιτεία
που απ' όλες εξεχώριζε σ' ολόκληρη τη χώρα,
μια πολιτεία όμορφη, μα πάντα λυπημένη,
οι άνθρωποι αγέλαστοι, χαζοί και μουτρωμένοι,
δεν ξέρανε χαμόγελο κι αγάπη τι σημαίνει.
Καθένας τους εκοίταζε μονάχα τη δουλίτσα του,
η καλημέρα ακριβή, σα να 'τανε χρυσάφι,
ποτέ δεν παίζαν τα παιδιά στους δρόμους, στην πλατεία,
ποτέ δεν έγινε γιορτή, χορός και φασαρία,
της βγήκε και το όνομα: Αγέλαστη Πολιτεία.
Σύμφωνα με παραδόσεις, τη μέρα αυτή φεύγουν οι Καλικάντζαροι, τα φοβερά δαιμόνια όντα, που από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι τα Φώτα βρίσκονται πάνω στη γη, επειδή <<τα νερά είναι αβάφτιστα>> όπως και ο Χριστός. Ξεχύνονται λοιπόν στους δρόμους και τα σπίτια, κάνοντας αταξίες και ζαβολιές. Τον υπόλοιπο χρόνο βρίσκονται κάτω από τη γη και προσπαθούν με τσεκούρια και πριόνια να κόψουν το δέντρο που βαστάει τη γη.
Ο μεγαλύτερος εχθρός τους είναι ο Αγιασμός. Έτσι, την ημέρα των Φώτων που ο παπάς αγιάζει τα νερά, φεύγουν τρομαγμένα, με την ουρά στα σκέλια, φωνάζοντας:
<<Φεύγετε να φεύγουμε κι έφτασ' ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του>>
Όταν φτάνουν κάτω στη γη, βλέπουν με έκπληξη πως το δέντρο πάλι φούντωσε κι .... άντε πάλι απ' την αρχή, μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα!!!
 |
| Εικόνα από το Αναγνωστικό της Δ΄ Δημοτικού(1961,1970) |
Στο παραμύθι, οι καλικάντζαροι αποφασίζουν να επισκεφτούν την Αγέλαστη Πολιτεία, το μέρος στο οποίο κανένας άνθρωπος ποτέ δε γελούσε. Δίνουν στους κατοίκους ένα μαγικό μαντζούνι και... όλα ανατρέπονται! Οι αγέλαστοι κάτοικοι αλλάζουν συμπεριφορά! Οι καλικάντζαροι παρακολουθούν και γελάνε.
δωσ' της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, πάει πολύς καιρός...
Μου το 'πανε κι εμένα, σαν ήμουνα μικρός...
Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν μια πολιτεία
που απ' όλες εξεχώριζε σ' ολόκληρη τη χώρα,
μια πολιτεία όμορφη, μα πάντα λυπημένη,
οι άνθρωποι αγέλαστοι, χαζοί και μουτρωμένοι,
δεν ξέρανε χαμόγελο κι αγάπη τι σημαίνει.
Καθένας τους εκοίταζε μονάχα τη δουλίτσα του,
η καλημέρα ακριβή, σα να 'τανε χρυσάφι,
ποτέ δεν παίζαν τα παιδιά στους δρόμους, στην πλατεία,
ποτέ δεν έγινε γιορτή, χορός και φασαρία,
της βγήκε και το όνομα: Αγέλαστη Πολιτεία.
